"Czarujący Książe" 2/5

Oto kolejna część opowiadania z Sehunem - zamówienia dla Shelly! Przy okazji chciałybyśmy podziękować za 30 obserwatorów, to dla nas bardzo ważne! ^-^ No, nie przedłużając - zapraszam do czytania.

Gwiazda: Sehun (EXO)
Tytuł: Czarujący Książe (2/5)
Oryginalny tytuł: Prince Charming
Autor: dreamsthroughthewindow
Link do oryginału: KILK
Tłumaczka: Fuko
Korekta: Fuko

 - Czego ode mnie chcesz?! - minął już miesiąc od wprowadzenia jego planu w życie, a, w jej mniemaniu, jego prześladowania.
- Nayong, pracowałaś zbyt ciężko - Sehun nieśmiało zaoferował torbę wypełnioną obwarzankami. Nayong westchnęła i zniżyła głowę, aby nie dać przyłapać się na rumienieniu. Ale Sehun wiedział. Wiedział o tym bardzo dobrze.
- Sehun! - nazywanie go po imieniu było już dla niej coraz częstszym nawykiem.
 Był to też wzrastający trend dla niego, aby poprawiać ją: "Sehun oppa, Youngie. Mów 'oppa', bo jestem starszy!".A ona za każdym razem odmawia. Odchodzi od niej na chwilę, chowając się między półkami na książki, aby zobaczyć jak dziewczyna powoli otwiera torbę, znajdując cynamonowe obwarzanki z serowym nadzieniem w srodku - jej ulubione.
Dwa miesiące od rozpoczęcia planu, Nayong wypaliła "Sehunnie". Sehun niemal chciał podziękować Bogu tu i teraz.Wszystko miał zaplanowane. Pierwszego dnia piątego miesiąca dał jej obwarzanki razem z filiżanką mokki.

- Fighting, Youngie! - zawołał wesoło swoim uwodzicielskim głosem, siadając koło niej i opierając głowę na stole, obserwując jej ruchy. Była przyzwyczajona do jego gapienia się i już niemal bezmyślnie czochrała jego włosy jedną ręką, a drugą robiła notatki.

Jego oczy zabłysły, gdy wzięła trzeci łyk napoju. Dwadzieścia minut później zasnęła, tak samo jak on - z głową na blacie. Uśmiechnął się szeroko, prostując się. Szybko spakował jej rzeczy do jej torby, zawiesił ją sobie na ramieniu i wślizgnął ręce pod jej nogi i pod plecy, trzymając ją jak do ślubu. Aparat zamrugał trzykrotnie, wywołując na twarzy Sehuna jeszcze szerszy uśmiech. Kopniakiem otworzył drzwi do swojego pokoju i niemal zbyt delikatnie położył ją na swoim łóżku. Westchnął, gdy z roztargnieniem przeczesał swoje włosy, zanim przyłapał się i spojrzał szeroko otwartymi oczami na swoją nieruchomą dłoń. Co on, do jasnej cholery, robi?

Dosyć przerażony, odskoczył przynajmniej trzy stopy od łóżka głęboko śpiącej dziewczyny i wgapiał się w swoją prawą dłoń, czując się nieco zdradzony. "Co do cholery, Oh Sehun?" spytał samego siebie. "O co Ci, do jasnej cholery chodzi?"
Te same zdania zostały wypowiedziane przez dziewczynę, gdy następnego dnia się obudziła, jednak nieco głośniejszym tonem.

- O co, DO JASNEJ CHOLERY, Ci chodzi?!

Zrzuciła śpiącego Sehuna z łóżka, który spadł na ziemię z bezdźwięcznym łomotem, wywołując kolejne nieprzyjemne przekleństwa.

- Co ja tu robię?! - oskarżycielsko wskazała palcem na Sehuna, zanim podniosła kołdrę by sprawdzić, czy jej majtki nadal są na swoim miejscu.
Sehun wywrócił oczami. - Nie zgwałciłem Cię - mruknął, wstajac - zasnęłaś, a ja nie mogłem Cię obudzić aby chronić mój tyłek - skłamał, gdy dziewczyna się na niego gapiła.
- No coś Ty.
- Po co miałbym kłamać? - odparł, wychodząc z sypialni. Zsunęła się z łóżka i poszła za nim.
- Obiecujesz? - spytała niedowierzającym głosem. Sehun musiał ugryźć się w język, aby nie zdradzić jej prawdy i tylko kiwnął głową w milczeniu. Jej mały, szczery uśmiech zbił go z tropu, a ona niemal słodko mruknęła:

- Dziękuję.
- Co powiedziałaś? - spytał, próbując odzyskać równowagę.
- Nic - urwała, powracając do starej siebie.
- Zdaje mi się, że usłyszałem 'dziękuję'~~ - powiedział śpiewnym głosem, z łatwością wymigując się z jej podpuchy, która była niczym riposta. Przyzwyczaił się do jej niebezpiecznego używania wszystkiego, czego się o nim dowie. Teraz to dla niego rutyna.

- Ależ nie ma za co - uśmiechnął się jak kot z Cheshire, zanim otoczył ją swoimi ramionami. Szarpnęła się, ale nie aż tak jak przedtem, westchnęła i poddała się, opierając swoją głowę na jego szerokiej klatce piersiowej. Zaskoczyło go to i w szoku nagle popchnął ją na ziemię. Wywróciła się ze skowytem, a Sehun jedynie się gapił.

- Skurczybyk - mruknęła gdy wstawała.
- Och, Youngie, tak Cię przepraszam! - ocknął się z początkowego szoku i podbiegł do niej, sprawdzając, czy nic jej nie jest. Warknęła, ale pozwoliła mu na to. Nie znajdując nic, wesoło poczochrał jej włosy.
- Wszystko w porządku - wywróciła oczami, co było nawykiem przejętym od niego, i uśmiechnęła się.

Sehun zastanawiał się, czy kiedykolwiek zakończy swój plan i umówi się z nią na randkę, po czym złamie jej serce. Miał nadzieję, że stanie się to jak najszybciej, ponieważ z każdym kolejnym dniem czuł się coraz mniej komfortowo z tą myślą.

***

Owy dzień nadszedł szybciej, niż się spodziewał. Gdy szła ulicą, z Sehunem idącym niewiele za nią i próbującym znaleźć sposób, aby złapać jej dłoń, wylała swoją bubble tea - ze swoją niezdarnością dzieciaka - na dwóch, raczej masywnych, facetów.

- O Boże, przepraszam! - wymamrotała, szukając w swoim plecaku chusteczek.
- Co do cholery?! - wydarł się jeden z nich, zwracając na siebie całą uwagę, wliczając w to roztargnionego Sehuna, który akurat oglądał bombki.
- Przepraszam! - powtórzyła, gdy znalazła pomarszczone chusteczki i zaczęła wycierać plamy. Mężczyzna odepchnął ją, a ona potknęła się, zanim powrócił do niej jej ostry temperament.
- Przeprosiłam. Nie ma powodu, by być agresywnym - odważnie odparła mężczyznom, po czym zaśmiali się bezczelnie.
- Przemoc, mała dziewczynko, to zawsze dobre rozwiązanie - jeden z nich zadrwił jej prosto w twarz.
- Odsuń się ode mnie, brudny bydlaku - Nayoung odwdzięczyła mu się i odepchnęła go. Nie dowierzając, zaśmiał się. Nagle podniósł rękę z zaciśniętą pięścią, gotową do zadania ciosu, nawet wobec dziewczyny. Nayoung cofnęła się i czekała na ból, ale nie poczuła nic, usłyszała jedynie głośny klaps i jeszcze głośniejsze warknięcie.

- Nawet nie waż się dotykać mojej dziewczyny - Oh Sehun nigdy nie wyglądał bardziej przystojnie i czarująco, niż teraz. Z niewyobrażalnie stłuczonymi ustami, oczami koloru jesieni płonącymi złością, usta na kształt warczenia i te sześć wypowiedzianych słów sprawiły, że Nayoung całkowicie mu uwierzyła. Dziewczyny na ulicy piszczały na dźwięk jego słów, i nawet dwóch muskularnych mężczyzn wyglądało na zdziwionych. Jednak zanim ocknęli się z szoku, znikąd za nimi pojawili się mężczyźni w czarnych garniturach, odciągając dryblasów do tyłu.

- Młody paniczu, czy wszystko okej? - jeden z nich zapytał, na co Sehun pokiwał głową, krzywiąc się jednak przez kwitnącego siniaka. Odwołał ochroniarza i obrócił się, oczekując podziekowania przynajmniej w formie przytulenia, ale dziewczyny nie było.

- Nayoung?! - zdrajca pobiegł przed siebie, dopóki nie zauważył jej wybiegającej ze sklepu.
- Tutaj - zawołała pośpiesznie, biegnąc ku niemu, trzymając apteczkę tak, jakby była ze złota. - Ty głupi, głupi Oh Sehun!

Jego reakcja była nieczytelna, obserwował jak jej trzęsące się ręce próbują otworzyć opakowania z bandażami i lekami.

- Co się stało? - spytał.
- Co się stało?! - powtórzyła, powstrzymując dreszcze. W końcu podniosła wzrok, aby ich oczy się spotkały. Ku jego zdziwieniu, były wypełnione łzami.
- Co się stało?! Oh Sehun, mogłeś zostać poważnie ranny! Co sobie myślałeś, wstawiając się za mną?! - zaczęła płakać, niemal zawodząc desperacko.
- Jesteś naszym szkolnym Czarującym Księciem! Ja jestem zwykłą uczennicą. Co powiedzą ludzie, kiedy zobaczą Twoją przystojną twarz tak potłuczoną, Ty idioto!

Zamiast czuć się obrażonym, Sehun poczuł, jak kąciki jego pociętych ust podnoszą się.

- Uśmiechasz się?! - delikatnie walnęła go w tors, a on złapał ją za nadgarstek.
- Nayoung, czemu tak się o mnie martwisz? - spytał, naprawdę zaciekawiony.
- Więc czemu się za mną wstawiłeś? - urwała, niemal histerycznie, delikatnie dotykając kącików jego rany. Biorąc gwałtowny wdech, z jej oczu znowu zaczęły płynąć łzy.
- Ty głupi dupku! - zaczęła wyzywać go, a perfekcyjna twarz Sehuna wykrzywiła się w wyraz zamieszania.
- Kiedy nagle stałem się dupkiem? - spytał się, ale został zignorowny, kiedy dziewczyna niechcący uderzyła go w bandaż. Sehun cofnął się do tyłu z krzykiem. - Yaah!

Jednak ponownie go zignorowała, bezceremonialnie wrzuciła śmieci do kosza i odeszła w tłum ludzi.

- Nayoung! - stęknął, zatrzymując ją ruchem dłoni. Nie zwolniła kroku, dopóki nie złapał ją za ramię i obrócił ją do siebie. Jej zachowanie zaczęło go denerwować.
- Co Ty-
- Sehun, co, jeśli zostaniesz pobity jeszcze bardziej? - przerwała mu - Co, jeśli Twoi ninja-ochroniarze nie pojawią się i nie obronią Twojego tyłka? Co bym zrobiła, gdybyś leżał na ziemi zakrwawiony i pobity? Czy masz jakiekolwiek pojęcie, w co mogłeś się wpakować? Skoro spowodowałam problem, to daj mi się z tym zmierzyć! Nie miałeś żadnego obowiązku, aby się za mną wstawić i się zranić!
- Ale wtedy Ty byś się zraniła - Sehun powiedział to, jakby było to najbardziej usprawiedliwiające go wyjaśnienie. I takie było, przynajmniej dla niego.
- To Cię nie usprawiedliwia! I w ogóle, to co miałeś na myśli mówiąc 'moja dziewczyna'? - Nayoung nie była głupia. Wiedziała, że zakochała się w Czarującym Księciu-playboyu, który prawdopodobnie miał więcej dziewczyn jęczących jego imię w ekstazie niż włosów, które ma na swojej pięknej głowie.

Sehun otworzył i zaraz zamknął usta.

- Moja dziewczyna - powtórzył - Nayoung, zostaniesz moją dziewczyną? To znaczy, pytałem Cię o randkę ze mną od...och...pięciu miesięcy?

Ściany wokół serca Nayoung nareszcie zawaliły się, pozostawiając ją całkowicie wrażliwą.

- Oh Sehun, czy Ty mówisz poważnie?

Nie odpowiedział, tylko objął ją delikatnie i przytulił do siebie mocno. Chłodny Kopciuszek utonął w uroku Czarującego Księcia.
 

***

I tak oto nadeszła faza 'miesiąca miodowego'. Kopciuszek wreszcie uwolnił się od skrywanych emocji i w wyniku tego zostawił za sobą starych znajomych, przylegając mocno do Sehuna i innych szkolnych Książąt. Była zbyt szczęśliwa, by dostrzec zażenowane spojrzenia innych.

Na dodatek Sehun również był szczęśliwy. Nigdy nie był w stanie wytrzymać w związku dłużej niż trzy miesiace, a teraz był siódmy miesiąc z Nayoung i nadal wszystko szło dobrze.

Luhan zabrał go na stronę jednego dnia i syknął:

- Sehun, czy Ty naprawdę dalej ciągniesz swój plan?!

Sehun strząsnął różowe loki z włosów i spojrzał na swojego hyunga.

- Nie rozmawiajmy teraz o tym, hyung.
- Sehun!
- Hyung, proszę! Nie chcę o tym myśleć - i odszedł, przemierzając korytarz i zostawiajac Luhana ogłupiałego i zmieszanego. To było niemożliwe, przynajmniej z osobowością Sehuna, żeby zmienić się tak szybko i drastycznie. Niedługo przekroczy granice, a Luhan nie chciał widzieć tego następstwa. Osobiście doceniał obecność Nayoung. Była dowcipna i serdeczna. Ich związek był strasznie platoniczny. Jednak mimo tych wszystkich czynników, Luhan nie chciał widzieć, jak jego nowa znajoma ma serce roztrzaskane na milion kawałków.